گام برداشتن در مسیر موفقیت

اگر راه حل رو نمیدونی شروع کن به نوشتن. دائم اهدافت و بزرگتر و به روزتر کن. اگر نمیدونی چی بنویسی؛ بنویس که «نمی دانم چه بنویسم». خودت رو مجبور کن تا انتهای صفحه ی اول برسی و مجدد صفحه ی دوم رو پر کن. این صفحات متعلق به شماست. در تای چی این کار را بسط دادن میگویند، یعنی زمانی که تلاش میکنی حواس خودت رو به روی چیزی فراتر از هدف اولیه متمرکز کنی. چیزی رو انجام بده که فکر میکردی فراتر از توانایی هاته.

یک راهکار تندنویسی است؛ یعنی به سرعت نوشتن بدون توقف برای فکر کردن ویرایش کردن تنظیم کردن یا نقد کردن. از تندنوسی زمانی استفاده کن که میخواهی صفحه را پرکنی، راه خود را به زور از میان اعتراض ها باز کن و آن صدای درونت و که هر کلمه از تورو به نقد میکنه خاموش کن. هر چه در ذهن داری روی کاغذ بیاور. حقیقت و بگو… هیچ ایرادی نداره اگر تندنویسی هات رو با خشم و فریاد از بین ببری. ایمان داشته باشی که در تند نویسی مغز ما میدونه باید چیکار کنه. چون وقتی در عین تمایل به دست کشیدن به نوشتن ادامه میدی، پاداش کارت اینه، که ناگزیر به یک راه حل و یک برنامه عملی می رسی. شما حق داری عصبانی بشی وقتی اوضاع در کنترلت نیست. این خشم از روی ترسهات اتفاق می افتد. شاید از خودت بپرسی که:

حالا چی میشه؟

به کجا میخوام برسم؟

تصور کن کارمند یک شرکت هستی. برای خودت صفحات را پر کن که:

چرا برای این جایگاه مناسب هستی؟

اصلا خودتو سانسور نکن. بنویس اگر از کارت خوشت نمیاد.

بنویس که از اخراج شدن میترسی.

بنویس از کارتون متنفری.

از بی ارزش بودنت در جایگاه شغلیت بنویس.

بپرس چه تخصصی داری؟

چه کسی تو شرکت طرفته؟

بنویسید تا آرام بشی.

در انتها بررسی کن که:

قبل از ورود به این کار چقدر اعتماد به نفس داشتی

چه احساسی داشتی در زمان مصاحبه

با این مقایسه پیشرفت خودتون رو یادداشت کن. قطعا شکست خوردن از دست روی دست گذاشتن بهتره. خشم و عصبانیت ناشی از ترس هاته پشت سر بزارشون. شکست بخشی از مسیر موفقیت هستش.